Sierściuchy zachęcone zdobywaniem twierdz w południowej Polsce postanowiły sprawdzić swoje siły z mocami zła z północy. Zamki krzyżackie nadają się do tego doskonale. Ponieważ już kiedyś naszym łupem padł Malbork Sierściuchy postanowiłu skierować swój wzrok na także piękny zamek Golub-Dobrzyń, oraz ponownie na piękną starówkę Torunia i ciekawe ruiny tamtejszego zamku. Zapraszamy wobec tego na zdjęcia w naszych galerii z tych ponurych, gotyckich miejsc.
Mury dawnej twierdzy krzyżackiej majestatycznie i malowniczo górują nad Golubiem-Dobrzyniem, dominują w krajobrazie okolicy, ciesząc oczy, budząc ciekawość i wyobraźnię obserwatora. Oczywiste wydaje się, że zamek pobudowano właśnie na wzgórzu na prawym brzegu rzeki Drwęcy. Jednak o lokalizacji warowni nie zdecydowała uroda tego miejsca, ale przede wszystkim względy geograficzno-strategiczne. Przepływająca rzeka była szlakiem wodnym, który przy brodzie krzyżował się z lądowym – wiodącym z Mazowsza. Istniejąca tu już w VIII w. prapolska osada miała więc dogodne warunki rozwoju.
Drwęca stanowiła także naturalną granicę między ziemią chełmińską i dobrzyńską, przez całe wieki rozdzielając położone po obu jej stronach wsie, a potem miasta – Golub i Dobrzyń. Gdy w 1231 r. Krzyżacy zajęli ziemię chełmińską, rzeka stała się granicą między Polską a państwem krzyżackim. W 1258 r. Golub wraz z okolicą został oddany przez komtura dzierzgońskiego Konrada Stange biskupowi włocławskiemu Wolimirowi, ale wkrótce Zakonowi zaczęło zależeć na dostępie do brodu, ponieważ bród ten stał się ważnym przejściem granicznym. Na mocy ugody i w ramach wymiany posiadłości między biskupem Wisławem a mistrzem krajowym pruskim Meinhardem z Querfurtu Krzyżacy odzyskali te ziemie w 1293 r. i rozpoczęli budowę zamku – siedziby komtura, twierdzy granicznej, strażnicy strzegącej bezpieczeństwa przeprawy oraz symbolu potęgi i władzy zakonu rycerskiego.
Źródło: Strona Zamku
Toruń - gotyk na dotyk
W Toruniu znajduje się największa - po Krakowie - liczba autentycznych zabytków sztuki i architektury gotyckiej w Polsce. Gotyk jest znakiem rozpoznawczym Torunia. Dlatego oficjalnym hasłem promocyjnym miasta są słowa: "Toruń - gotyk na dotyk".
Toruń założono w czasach średniowiecza (akt lokacji w 1233 r.). Miasto uniknęło w swojej burzliwej historii zniszczeń o totalnym zasięgu, choć wiele średniowiecznych budowli (m.in. kościół św. Mikołaja i zamek krzyżacki) zostało zniszczonych. Wiele zachowanych średniowiecznych zabytków wykonano zgodnie z kanonem gotyckim.
Jednym z argumentów, które zdecydowały o tym, że toruńska starówka została 4 grudnia 1997 r. wpisana na Światową Listę Dziedzictwa UNESCO, był autentyzm średniowiecznego i gotyckiego profilu Torunia. W sporządzonym przez zespół toruńskich naukowców opracowaniu, które stanowiło główną część wniosku o zaliczenie Torunia do grona miejsc dziedzictwa światowego, zaznaczono niezwykłą wagę zachowanej, średniowiecznej i gotyckiej spuścizny:
w Toruniu powstało i przetrwało do dziś wiele średniowiecznych budowli. Wszystkie reprezentują najlepsze osiągnięcia gotyckiej architektury ceglanej w Europie;
-
zachowane w Toruniu domy mieszkalne stanowią największy i najlepiej zachowany zespół gotyckiej architektury mieszkalnej w Europie północnej;
-
zachowany w stanie zbliżonym do pierwotnego unikalny układ przestrzenny to cenne źródło materialne do dziejów rozwoju miast w średniowiecznej Europie;
Ratusz Staromiejski łączy w sposób nigdzie indziej niespotykany funkcje sądowe, administracyjne i handlowe; -
toruński zespół staromiejski łączy w sobie cechy nadrzecznego miasta portowego, miasta podwójnego (Stare i Nowe Miasto) z cechami miasta sprzężonego z zamkiem;
W Toruniu, niezależnie od wysokiego stopnia samodzielności, widoczne są wpływy przodujących ośrodków sztuki europejskiej z Brugią, Gandawą i Lubeką na czele. Fakt ten uznaje się za świadectwo istnienia europejskiej wspólnoty kulturowej miast hanzeatyckich; Toruń był w średniowieczu związany z wieloma wydarzeniami o ogromnej wadze i znaczeniu historycznym. Odegrał ważną rolę w chrystianizacji i kolonizacji Prus, był głównym pośrednikiem w hanzeatyckim handlu z Europą wschodnią, był też w tej części Europy najważniejszym ośrodkiem kształtowania się poczucia tożsamości stanowej mieszczaństwa oraz miejscem podpisania Traktatu Toruńskiego w 1466 r.
Potwierdzeniem niezwykłej klasy toruńskiej starówki jest również raport sporządzony przez litewskiego prof. Jonasa Glemzę, który złożył wizytę ekspercką w Toruniu w październiku 1996 r. Wyrażone w nim opinie o materiale nominacyjnym i uwagi o stanie miasta stały się podstawą pozytywnej decyzji Komitetu UNESCO w Neapolu z 4 grudnia 1997 r. Zawarte w raporcie prof. Jonasa Glemzy wnioski są spisem powodów, dla których Toruń stał się własnością kulturową całego świata. Oto niektóre spostrzeżenia raportu prof. Jonasa Glemzy:
Cenna zabudowa historycznego miasta – średniowieczne kościoły, ratusz – reprezentuje sobą arcydzieła ludzkiego geniuszu twórczego. Spełniają one wymagania średniowiecznego systemu obronnego (mury, bramy, ruiny zamku, położenie Starego i Nowego Miasta). W Toruniu znajduje się sześć zabytków klasy „0”, 50 zabytków klasy pierwszej i 270 klasy drugiej. Toruń został wpisany na listę siedmiu centrów historycznych Polski.
Źródło: Strona miasta
