Niektóre sierściuchy (czyt. te mniejsze bo większy musi wtedy warować z psem w domu)  to się potrafią ustawić w życiu i nie dość, że wędrują w weekendy to jeszcze z pracy urwią się w jakieś ciekawe miejsca albo pojeżdżą na gokartach.

Z takich właśnie wypadów przedstawiamy nową galerię na stronie sierściuchów: Białowieski Park Narodowy i Wigierski Park Narodowy. Zapraszamy.

jest najstarszym parkiem narodowym w Polsce. Jego początki sięgają 1921 r., kiedy to na fragmencie najlepiej zachowanej pierwotnej Puszczy Białowieskiej utworzono rezerwat ścisły, który stał się zalążkiem dzisiejszego Parku.

Wszyscy, którzy pragną kontaktu z dziką przyrodą, powinni koniecznieodwiedzić Białowieski Park Narodowy. Park chroni najlepiej zachowany fragment ostatniego na niżu Europy lasu naturalnego, o cechach lasu pierwotnego (lasy takie przed wiekami rozciągały się w strefie lasów liściastych
i mieszanych). Jest to las wielowiekowy i wielogatunkowy, o zróżnicowanej strukturze przestrzennej i niespotykanym bogactwie świata roślin, grzybów i zwierząt. Wiele gatunków to gatunki właściwe lasom pierwotnym, które gdzie indziej zostały już wytępione lub są poważnie zagrożone, a Park jest dla nich często ostatnią ostoją.

 O wartości i unikatowości Białowieskiego Parku narodowego i całej Puszczy Białowieskiej stanowi jednak nie liczba, a jakość występującychw niej gatunków. Mało jest tu gatunków związanych ze środowiskami przekształconymi przez człowieka, a bardzo dużo charakterystycznych dla lasów naturalnych i pierwotnych, które gdzie indziej zostały już wytępione lub są poważnie zagrożone. Spośród ssaków spotykamy tu żubra; z ptaków występują tu m.in.: sóweczka, dzięcioł trójpalczasty i dzięcioł białogrzbiety; z chrząszczy - żerdzianka Urrusowa, pachnica dębowa, rozmiazg kolweński, z motyli - lotnica zyska czy szlaczkoń torfowiec. 

Dowodami wyjątkowych walorów Białowieskiego Parku Narodowego było wpisanie go w 1977 r. przez UNESCO na listę rezerwatów biosfery M&B, a w 1979 r. na listę światowego Dziedzictwa Ludzkości. W 1997 r. BPN, jako pierwszy w Polsce, został wyróżniony Dyplomem Europy, a w 2002 r. ważność Dyplomu przedłużono na następne 5 lat. 

Symbolem Parku i Puszczy Białowieskiej jest żubr -największy ssak Europy. Właśnie tutaj, w Puszczy Białowieskiej rozpoczęto w 1929 roku proces przywracania naturze gatunku, któremu groziło wymarcie. Dzięki wieloletnim staraniom uczonych i pracowników Parku proces restytucji żubra zakończył się sukcesem. Obecnie w Puszczy Białowieskiej występuje najbardziej liczna populacja wolnościowa na świecie. W polskiej części Puszczy szacowana jest na ok. 400 szt. Musimy jednak pamiętać, że w obecnych warunkach przyrodniczych żubry nie są w stanie egzystować bez specjalnej ochrony i opieki człowieka. Wciąż są gatunkiem chronionym o najwyższym priorytecie.

Majestat przyrody Puszczy Białowieskiej - perły wśród puszcz starego kontynentu - oraz jej najcenniejszego przyrodniczo obszaru - Białowieskiego Parku Narodowego - na każdym odwiedzającym wywiera niezapomniane wrażenia, a z Parku czyni jedną z największych osobliwości turystycznych w skali Europy. Dobrze przygotowana infrastruktura turystyczna Parku: szlaki piesze i rowerowe, liczne miejsca odpoczynku, wieże widokowe i tarasy widokowe, kładki, ścieżki i tablice edukacyjne ułatwiają kontakt z dziką przyrodą, pozwalając zaobserwować leśnych mieszkańców, a przy odrobinie szczęścia spotkać się "oko w oko" z królem Puszczy - żubrem.

Źródło: Białowieski Park Narodowy

Wigierski Park Narodowy

Jeden z największych i najmłodszych parków narodowych w Polsce. Utworzony 1 stycznia 1989 roku, jest jednym z 23 parków narodowych Polski. Park utworzony został na obszarze 14956 hektarów. Aktualna jego powierzchnia wynosi 15086 ha, w tym 9464 ha to grunty leśne, 2908 ha - wody i 2714 ha inne tereny, głównie użytkowane rolniczo (2229 ha). Ochroną ścisłą objętych jest 623 ha, w tym 283 ha lasów. Obszary zagospodarowane rolniczo objęte są ochroną krajobrazową.

Wigierski Park Narodowy położony jest na północnym skraju Puszczy Augustowskiej, największego zwartego kompleksu leśnego na Niżu Środkowoeuropejskim, który wraz z lasami na terytorium Litwy i Białorusi pokrywa obszar około 300 tysięcy hektarów.

Geograficznie Park leży w granicach Pojezierza Litewskiego i obejmuje fragmenty trzech mezoregionów: Pojezierza Zachodniosuwalskiego, Pojezierza Wschodniosuwalskiego i Równiny Augustowskiej. Prawie cały obszar Wigierskiego Parku Narodowego leży w środkowej części dorzecza rzeki Czarna Hańcza, dopływu Niemna. Park, wraz z otuliną, rozciąga się pomiędzy 53°57' a 54°10' szerokości geograficznej północnej i 22°57' a 23°15' długości geograficznej wschodniej.

Flora

Wśród roślin rosnących w Parku aż 75 taksonów objętych jest ochroną gatunkową, przy czym 61 ochroną ścisłą, a 14 częściową. Na szczególną uwagę zasługują gatunki zagrożone wyginięciem oraz gatunki rzadkie. Na liście roślin naczyniowych występujących w Wigierskim Parku Narodowym znalazły się 52 takie taksony, w tym jeden gatunek - kanianka lnowa (Cuscuta epilinum) - uznany za wymarły w naszym kraju.

Fauna

Na terenie Parku stwierdzono występowanie 297 gatunków kręgowców, w tym 32 gatunki ryb, 12 gatunków płazów, 5 gatunków gadów, 202 gatunki ptaków oraz 46 gatunków ssaków. Ponad 82% fauny kręgowców Parku (244 gatunki) podlega ochronie gatunkowej. Jest to 48% wszystkich chronionych w Polsce kręgowców. Wśród gatunków objętych ochroną zdecydowanie największą grupę stanowią ptaki - 185 gatunków, a następnie ssaki - 37 gatunków. Pozostałe gatunki należą do gromady płazów, gadów i ryb.

Turystyka

Park jest obszarem udostępnionym dla różnorodnych form turystyki. W tym celu wyznaczone i urządzone zostały szlaki lądowe o łącznej długości 190 km dla turystyki pieszej i rowerowej oraz wyznaczone jeziora i rzeki do uprawiania turystyki wodnej. Turystyka na szlakach turystycznych Parku może się odbywać przez cały rok od świtu do zmierzchu. Udostępnione wody WPN-u można zwiedzać kajakiem, łodzią wiosłową, żaglówką lub innym sprzętem pływającym bez silnika spalinowego. Akweny udostępnione do turystyki i wędkarstwa to jeziora: Wigry, Pierty, Omułówek, Mulaczysko, Czarne k.Bryzgla, Leszczewek, Postaw i rzeka Czarna Hańcza poniżej Wigier.

Turystów obowiązują przepisy ochrony przyrody, w tym zakaz wpływania w strefę szuwarów, niszczenia roślinności wodnej, płoszenia zwierząt, a w pewnych okresach także wpływania na wyznaczone akweny o szczególnym znaczeniu dla ptaków wodnych. Wędkowanie na tych wodach może się odbywać po wykupieniu licencji na sportowy połów ryb według zasad zbliżonych do regulaminu Polskiego Związku Wędkarskiego, lecz z pewnymi ograniczeniami. Przy każdej zakupionej licencji znajduje się regulamin połowu określający zasady obowiązujące w danym roku. Obowiązuje tu całkowity zakaz połowów suma, siei, troci jeziorowej i pstrąga potokowego, 10-miesięczny okres ochronny dla szczupaka, zakaz stosowania połowów "na żywca" i używania zanęt.

Sezon turystyczny na wodach trwa od 1 czerwca do 1 listopada. Jedynie w rejonie pomiędzy wyspami Ordów, Ostrów, Krowa a lądem stałym we wsi Bryzgiel pływanie łodziami zaczyna się od 15 czerwca. Po jeziorze Wigry w okresie wolnym od lodu pływa, po wyznaczonej trasie, statek spacerowy mogący pomieścić około 25 osób.

Na potrzeby rosnącego ruchu turystycznego wyznaczone zostały i zagospodarowane ścieżki edukacyjne: "Las", "Suchary", "Płazy", "Jeziora" i "Puszcza". Urządzono cztery pola namiotowe i jedną plażę (Krzywe) na gruntach administrowanych przez WPN oraz 11 pól namiotowych na gruntach innych właścicieli. Dużą popularnością cieszą się wystawy: przyrodnicza (w budynku dyrekcji parku), etnograficzna "Ocalić od zapomnienia" (przy leśniczówce w Krzywem) oraz rybacka "Historia i tradycje rybołówstwa" w bazie rybackiej WPN-u w Czerwonym Folwarku.

Turystyka na terenie Parku odbywa się po wyznaczonych szlakach, a także po istniejących drogach publicznych: drodze wojewódzkiej (Suwałki-Sejny), drogach powiatowych oraz gęstej sieci dróg gminnych. Z penetracji wyłączone są strefy brzegowe jezior zarośnięte trzcinami, a także pas wody o szerokości 100 metrów na odcinku od ujścia rzeki Czarnej Hańczy do Wigier do półwyspu Łysocha.

Źródło: Wikipedia